14 Απρ 4ο Γυμνάσιο Κέρκυρας – Μια φωνή

Δημήτρης Κοσμάς, Β’ τάξη

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας μαθητής γυμνασίου που τον έλεγαν Κωνσταντίνο. Κάθε μέρα που πήγαινε στο σχολείο του σχεδόν όλα τα παιδιά εκεί τον κορόιδευαν και του φερόντουσαν άσχημα, εκτός από λίγα μόνο καλά παιδιά, που ήταν και οι μόνοι φίλοι του. Η κατάσταση αυτή είχε διαρκέσει πολύ και είχε κάνει τον Κωνσταντίνο δυστυχι-σμένο. Σε κανέναν δεν είχε ποτέ μιλήσει γι’ αυτό. Ώσπου μια μέρα συνέβη κάτι που του άλλαξε τη ζωή.

Πλησίαζαν τα γενέθλιά του και οι γονείς του μάζευαν λεφτά, για να του πάρουν ένα μικρό δώρο. Το δώρο που τελικά του έκαναν ήταν ένα φτηνό, απλό ραδιόφωνο τσέπης. Εκείνος δεν στενοχωρήθηκε καθόλου για το φτηνό τους δώρο, αντιθέτως ευχαριστήθηκε πολύ, και κάθε μέρα άκουγε έναν σταθμό που πολύ του άρεσε και προτιμούσε. Στο σταθμό αυτό ένας καλός κύριος έβαζε μουσική και μίλαγε για ωραία πράγματα και για θέματα που ενδιέφεραν παιδιά της ηλικίας του. Ο Κωνσταντίνος απολάμβανε τις εκπομπές του και προσπαθούσε να μη χάνει καμιά.

Μια μέρα ο καλός κύριος μίλησε για κάτι διαφορετικό απ’ τα συνηθισμένα, μίλησε για το «σχολικό μπούλινγκ». Ο Κωνσταντίνος αμέσως δυνάμωσε τη φωνή του ραδιοφώ-νου του και έκανε απόλυτη ησυχία, για ν’ ακούσει προσεκτικά. Ούτε λέξη δεν του ξέφυγε! Ήταν σαν η εκπομπή να είχε φτιαχτεί ειδικά γι’ αυτόν! Αυτός ο άνθρωπος έδωσε πολλές χρήσιμες συμβουλές στα θύματα του μπούλινγκ και ο Κωνσταντίνος κατάλαβε ότι θα έπρεπε με θάρρος να μιλήσει σε κάποιον καθηγητή του ή στους γονείς του και ότι τελικά δε θα ’πρεπε να φοβάται να αντιμετωπίσει αυτά τα παιδιά.

Το ίδιο κιόλας βράδυ αποκάλυψε στους γονείς του τι του συνέβαινε τόσον καιρό. Αυτοί αμέσως τον καθησύχασαν και του εξήγησαν ότι το μόνο του λάθος σ’ αυτή την ιστορία ήταν ότι έπρεπε να τους είχε μιλήσει από νωρίς. Το επόμενο πρωί πήγαν μαζί του στο σχολείο, ούτε στιγμή δεν τον άφησαν μόνο, και ο γυμνασιάρχης ανέλαβε πλέον την υπόθεση. Οι μαθητές τιμωρήθηκαν αυστηρά και οι κηδεμόνες τους ενημερώθηκαν για όλα. Ήρθαν αμέσως στο σχολείο και ζήτησαν συγγνώμη και από τον Κωνσταντίνο και από τους γονείς του. Αλλά και τα ίδια τα παιδιά κατάλαβαν το λάθος τους και από εκείνη τη μέρα κανένας δεν τον ξαναπείραξε στο σχολείο, κανένας, και στο τέλος μάλιστα έκανε και περισσότερους φίλους.

Ο Κωνσταντίνος πια ανακουφίστηκε, μια καινούρια ζωή ξεκίνησε γι’ αυτόν. Συνέχισε να ακούει την αγαπημένη του ραδιοφωνική εκπομπή, αυτή που τον είχε σώσει! Το ραδιόφωνο έγινε πλέον μέρος της καθημερινότητας του. Ερχόταν από το σχολείο του και, αφού τέλειωνε τα διαβάσματα, καθόταν στην αγαπημένη του γωνιά να ακούσει ραδιόφωνο. Το όνειρό του ήταν για όταν μεγαλώσει να πάει να δουλέψει σε ραδιοφωνικό σταθμό. Ήθελε στο μέλλον να μεταδίδεται και η δική του φωνή μέσα απ’ τα ραδιοφωνικά κύματα. Ίσως κάποτε να βοηθούσε κι αυτός με μια εκπομπή του μια βασανισμένη ψυχή…

Και κάποτε έφτασε η στιγμή αυτή, που τόσο λαχταρούσε. Τέλειωσε σιγά σιγά το γυμνάσιο, τέλειωσε και το λύκειο και άρχισε κατευθείαν να ψάχνει τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της περιοχής του. Υπήρχε μόνο ένας στην περιοχή του. Γεμάτος χαρά και όρεξη ξύπνησε ο Κωνσταντίνος εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό και πήγε στον σταθμό. Όταν έφτασε και μπήκε μέσα, μια υπάλληλος τον υποδέχτηκε και τον οδήγησε στον διευθυντή. Ο διευθυντής του σταθμού ρώτησε τον Κωνσταντίνο γιατί θα ήθελε να δουλέψει σε ραδιοφωνικό σταθμό. Του αφηγήθηκε όλη την ιστορία των παιδικών του χρόνων και πώς εκείνη η καλή φωνή, εκείνος ο άνθρωπος του ραδιοφώνου, που ποτέ δεν είχε δει, του έδωσε κουράγιο, τον έκανε να σπάσει τη σιωπή  και να οδηγηθεί στη σωτηρία.

Ο διευθυντής του σταθμού κατάλαβε και τον προσέλαβε. Από κείνη την ημέρα ο Κωνσταντίνος, χαρούμενος κι ευτυχισμένος, με πολλή όρεξη εισήλθε στον κόσμο του ραδιοφώνου και ποτέ του δεν μετάνιωσε για την επιλογή αυτή. Σήμερα εργάζεται με επιτυχία σε έναν μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό της χώρας και η ζωή του έχει εδώ και καιρό μπει σε μια σειρά.