14 Απρ 4ο Γυμνάσιο Κέρκυρας – Η απόφαση

Παναγιώτης Κουλούρης, Γιώργος Γραμμένος, Β’  τάξη

Ο Διονύσης ήταν πλέον 18 χρονών και έπρεπε να επιλέξει με τι θα ασχοληθεί. Ο πατέρας του θα ’θελε φυσικά να τον δει να καταγίνεται με την ιατρική, έναν κλάδο που οι πρόγονοί τους όλοι είχαν τιμήσει. Πώς θα του έλεγε ότι ήταν αποφασι-σμένος να μην ακολουθήσει τα δικά του επαγγελματικά βήματα; Ήδη ο αδελφός του πατέρα, ο θείος Βύρων, που εδώ και επτά χρόνια τόλμησε να εγκαταλείψει το πατροπαράδοτο ιατρικό επάγγελμα και να ακολουθήσει το πραγματικό του όνει-ρο, να γίνει ραδιοφωνικός παραγωγός, θεωρήθηκε προδότης και αποκληρώθηκε από την οικογένεια. Είχε όμως ο θείος πίστη στον εαυτό του, σκεφτόταν ο Διονύσης,  και άνοιξε τα φτερά του προς την ελευθερία του!

Ο Διονύσης ήταν πάντοτε καλό και υπάκουο παιδί, μοναχοπαίδι, και όλοι τον αγαπούσαν. Τους τελευταίους δυο μήνες πήγαινε καθημερινά στο σπίτι του θείου του, στον οποίο είχε ιδιαίτερη αδυναμία. Ο θείος ήταν πολύ απλός άνθρωπος, φιλόξενος και μεγαλόκαρδος. Είχε πολύ χιούμορ και πάντοτε έδινε πολλά στους συνανθρώπους του, όποια ανάγκη κι αν είχαν. Μπορεί ο Διονύσης να μεγάλωσε με διαφορετικούς κανόνες και με ανθρώπους κλειστούς και συντηρητικούς, αλλά ο χαρακτήρας του ταίριαζε περισσότερο με αυτόν του θείου του. Γι’ αυτό και τον θαύμαζε, σ’ αυτόν έβρισκε την παρηγοριά που χρειαζόταν και αποζητούσε τις συμβουλές του.

Ο θείος Βύρων μάθαινε στον ανιψιό του πώς να δουλεύει τις κονσόλες και τον βασικό εξοπλισμό του ραδιοφωνικού σταθμού αλλά και κάποια «μυστικά» για  πετυχημένες ραδιοφωνικές παραγωγές. Είχε βρει στον Διονύση έναν προθυμότατο μαθητή. Ο χώρος του ραδιοφώνου, αλλά και οτιδήποτε άλλο σχετικό με αυτό, ένιωθε ο Διονύσης ότι του ταίριαζαν απόλυτα, ότι ήταν για αυτόν φτιαγμένα. Άκουγε τα τραγούδια που έπαιζε ο θείος στον σταθμό που εργαζόταν, έκλεινε τα μάτια και ταξίδευε σε έναν κόσμο μαγικό. Και σ’ αυτόν τον κόσμο ήταν ο ίδιος ο ραδιοφωνικός παραγωγός!

Την πήρε την απόφασή του. Θα μιλούσε σήμερα στον πατέρα καθαρά και είχε την ελπίδα ότι μπορεί να τον καταλάβαινε τελικά και να έλεγε το ναι. Παρόλο που ο πατέρας ήταν αυστηρός, ο Διονύσης τον αγαπούσε πολύ και θα ’θελε να έχει και τη δική του τη συγκατάθεση. Σήμερα θα έκανε την τελευταία του προσπάθεια.

Δώδεκα η ώρα, μεσημέρι.

– Καλησπέρα, πατέρα.

– Αυτή τη στιγμή είμαι πολύ απασχολημένος, παιδί μου. Πες μου τι θέλεις στα γρήγορα, σε παρακαλώ.

– Να, πατέρα, ήθελα να σου εξηγήσω πως εγώ γεννήθηκα, για να γίνω ραδιοφωνικός παραγωγός. Αυτό με γεμίζει, είναι κάτι που αγαπώ πολύ και πιστεύω ότι δε θα μπορούσα να συνεχίσω τη ζωή μου παρά κάνοντας αυτό το επάγγελμα.

– Σου έχω πει, Διονύση, τη γνώμη μου και είμαι απόλυτος σ’ αυτό το θέμα. Αν θέλεις να καταντήσεις ένας αποτυχημένος, μπορείς να το κάνεις αλλά εγώ δε θα είμαι δίπλα σου σ’ αυτό. Δε θα ’χεις ούτε την καλημέρα μου!

– Καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να δεχτείς την απόφασή μου, είναι όμως κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Αφού δεν μπορώ να σου αλλάξω γνώμη, καλύτερα λοιπόν να φεύγω.

– Θα σου απαγορεύσω την είσοδο και του σπιτιού και των γραφείων μου! Πέσε στο επίπεδο του θείου σου, όμως εγώ δεν θα ’μαι πια εδώ για σένα!

Ο Διονύσης έσκυψε το κεφάλι του και έφυγε πικραμένος.

Δεν πρόλαβε να βάλει σε τάξη σκέψεις και συναισθήματα. Το τηλέφωνό του χτύπησε και το απάντησε, χωρίς να δει ποιος ήταν. Ήταν ο θείος του και ακουγόταν πολύ χαρούμενος.

– Διονύση μου, εσύ;

– Ναι, θείε, πες μου.

– Σήμερα, Διονύση μου, είναι η τυχερή μας μέρα! Ο παιδικός μου φίλος με ενημέρωσε πως το στούντιό του είναι πλέον ελεύθερο, το όνειρό μας θα γίνει πραγματικότητα! Ραδιοφωνικοί παραγωγοί εν δράσει, λοιπόν!

– Θείε, τι νέα είναι αυτά που μου λες; Είναι απίστευτο! Σε λίγο θα είμαι κοντά σου, αλλά έχω και κάτι δυσάρεστο να σου πω…

– Πές μου, Διονύση μου, ό,τι και να’ ναι!

– Μίλησα με τον πατέρα μου, θείε, δεν μπορέσαμε δυστυχώς να τα βρούμε…

– Δεν πειράζει, παιδί μου, σκέψου ότι σε λίγο καιρό τα σχέδιά μας ολοκληρώ-νονται και θα είμαστε πολύ καλοί συνέταιροι.

Δυο χρόνια αργότερα ο Διονύσης και ο θείος του είχαν πάει πολύ καλά επαγγελματικά. Έγιναν γνωστοί στο ραδιοφωνικό κοινό ως ένα πολύ πετυχημένο δίδυμο και ό,τι άλλοτε ονειρεύονταν ήταν τώρα εκεί μπροστά τους με τις κονσόλες του και τα μικρόφωνα. Ο Διονύσης ήξερε πια ότι είχε πάρει τη σωστή απόφαση, ήταν απόλυτα ικανοποιημένος και με τη δουλειά και με τον εαυτό του.

Όσον αφορά τον πατέρα του, έμεινε άφωνος με την επιτυχία θείου και ανιψιού, κατάλαβε το λάθος του, αλλά ήταν πλέον αργά.