14 Απρ 4ο Γυμνάσιο Κέρκυρας – Σταθμός της φιλίας

Άγγελος Νικόλας, Άγγελος Λέσσης, Παύλος Μπότσης, Πέτρο Μπορσέβσκιι, Β’  τάξη

Οι καλύτεροι φίλοι από την πρώτη δημοτικού, ο Κώστας, ο Νίκος και η Ελένη. Είχαν φτάσει στη Β Γυμνασίου κι αυτοί εκεί! Μια αχώριστη τριάδα! Τα επώνυμά τους βέβαια δεν τους επέτρεπαν να είναι πάντα στο ίδιο τμήμα, αλλά τα διαλείμματα καθώς και τα Σαββατοκύριακα ήταν δικά τους, για να κάνουν μαζί ό,τι θέλουν .

Μια μέρα ο Κώστας τους είπε ότι έπρεπε να κάνουν οπωσδήποτε ένα σοβαρό συμβούλιο. Η τριάδα συνεδρίασε στην πλατεία το Σάββατο στις 5 το απόγευμα. Εκεί, κι ενώ είχαν κάτι λαχταριστό στο χέρι από το μαγαζί που έκανε τέλειες κρέπες, ο Κώστας τους έσκασε το μυστικό. Είχε βρει στην αποθήκη του σπιτιού του, παρατημένον, τον εξοπλισμό του παππού του, που ήταν ραδιοφωνικός παραγωγός την εποχή που υπήρχαν πειρατικοί σταθμοί! Χωρίς καν να συνεννοηθούν, είπαν όλοι με ένα στόμα τη μαγική λέξη: «Ξεκινάμε!». Την επόμενη μέρα μαζεύτηκαν από νωρίς στην αποθήκη και προσπαθούσαν να βγάλουν άκρη με τα καλώδια, τα μικρόφωνα και τις κονσόλες. Έψαξαν στο διαδίκτυο και μετά από έρευνα διαπίστωσαν πως είχαν τα πάντα, για να «βγουν στον αέρα». Πρίζες χρειάζονταν και τις είχαν! Θα εξέπεμπαν από την αποθήκη του σπιτιού του Κώστα! Η σύνδεση ήταν το πραγματικό κομμάτι της υπόθεσης.

Κάτι βασικό που τους απασχόλησε ήταν και το όνομα του σταθμού. Έπεσαν πολλές ιδέες στο τραπέζι. Μετά από δύο εβδομάδες και άπειρα συμβούλια της τριάδας ο σταθμός βαφτίστηκε. Κάτι απλό, σύνθετο και σπουδαίο μαζί! «Ο σταθμός της φιλίας» θα ήταν το όνομά του. Έκλεισαν ραντεβού για την Κυριακή στην αποθήκη, ώστε να αρχίσουν επιτέλους να εκπέμπουν. Η εβδομάδα εκείνη μέχρι την Κυριακή φάνταζε αιώνας. Το μυαλό τους ήταν στην αποθήκη, στα μικρόφωνα και τα πολύχρωμα καλώδια. Οι παρατηρήσεις από τους καθηγητές έπεφταν βροχή, αφού το μυαλό του Κώστα, της Ελένης αλλά και του Νίκου ήταν καρφωμένο στον «σταθμό της φιλίας». Ευτυχώς που δεν είχαν κάποιο διαγώνισμα εκείνη την περίοδο, γιατί σίγουρα θα είχαν πατώσει!

Η Κυριακή κατέφθασε και τα παιδιά είχαν πεθάνει από το άγχος και την αγωνία τους, για να πάνε όλα καλά. Κλείστηκαν στην αποθήκη και κατά τις 6 το απόγευμα ακούστηκε το πρώτο «Καλησπέρα σας από τον σταθμό της φιλίας». Έτρεμαν από την αγωνία. Οι φωνές τους έδειχναν ότι ντρέπονται, γιατί δεν είχαν ακόμα εξοικειωθεί. Έπαιξαν για πρώτο τραγούδι αυτό του Σαββόπουλου που λέει το γνωστό «πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, αφού αυτά τα ξέρουν όλα». Η Ελένη στο μικρόφωνο κάλεσε τους ακροατές, αν υπάρχουν, να αρχίσουν τις αφιερώσεις με γραπτό μήνυμα στο κινητό του Κώστα, που ήταν και ο ηχολήπτης. Δεν άργησε να ακουστεί ο ήχος απ’ το πρώτο μήνυμα. Ήταν μια κοπέλα που έστελνε αφιέρωση στη φίλη της, λέγοντας πως την ευχαριστεί για τη συμπαράσταση στην πρόσφατη περιπέτεια με την υγεία της. Η επόμενη αφιέρωση ήταν από έναν συμμαθητή τους προς μία κοπέλα που του άρεσε. Σε λίγο ο ένας το έλεγε στον άλλο και όλο το σχολείο σχεδόν έστελνε αφιερώσεις. Η πιο περίεργη ήταν μιας γυναίκας που αφιέρωνε ένα τραγούδι στο σκυλί της. Τα παιδιά έκλεισαν τα μικρόφωνα, για να μην ακουστούν τα γέλια που ξέσπασαν. Ήταν μια από τις αστείες στιγμές που θα θυμούνται τα παιδιά για πάντα.

Δεν πέρασαν δύο μήνες και ο σταθμός της φιλίας εξέπεμπε κανονικά κάθε Σαββατοκύριακο με απόλυτη επιτυχία. Οι αφιερώσεις έδιναν και έπαιρναν. Ζευγάρια δήλωναν την αγάπη τους και φίλοι έλυναν τις παρεξηγήσεις τους.

Όλη αυτή η προσπάθεια έφτασε κάποια στιγμή στα αυτιά των καθηγητών, που ενημέρωσαν την τριάδα ότι οι πειρατικοί σταθμοί είναι παράνομοι. Έπεσε μεγάλη στενοχώρια σε όλη την τριάδα. Λυπήθηκαν όλοι. Και οι νεαροί παραγωγοί αλλά και οι ακροατές τους, όταν ανακοινώθηκε από την εκπομπή που πίστευαν ότι θα ήταν και η τελευταία. Τη λύση έδωσε η διευθύντρια του σχολείου, που προστάτευσε τον σταθμό της φιλίας. Τον νομιμοποίησε, ώστε να εκπέμπει από το σχολείο, και έγινε ο πρώτος σταθμός Γυμνασίου στη χώρα. Από τότε ακολούθησαν κι άλλα σχολεία με πολλούς σταθμούς. Κανένας όμως σαν τον σταθμό των παιδιών.

Γιατί ο σταθμός της φιλίας γεννήθηκε σε ένα παγκάκι της πλατείας από τρεις φίλους που ήθελαν ακόμη και να αλλάξουν τα επώνυμά τους, ώστε να είναι στο ίδιο τμήμα. Γιατί ο σταθμός της φιλίας έπαιζε ωραία τραγούδια και όχι αυτά που οι στίχοι τους δεν έχουν ουσία. Γιατί ο σταθμός αυτός ξαναζωντάνεψε και τον παππού του Κώστα, που, ενώ είχε πεθάνει, ήταν εκεί σε κάθε εκπομπή, σε μια γωνιά της αποθήκης και καμάρωνε τον εγγονό του που είχε τόσο καλούς φίλους και περνούσε τα Σαββατοκύριακά του με πράγματα που τον ευχαριστούσαν. Ο σταθμός της φιλίας δεν ήταν πια ένας πειρατικός σταθμός αλλά μια προσπάθεια που ένωσε όλα τα παιδιά αλλά και πολλούς μεγάλους.