14 Απρ 4ο Γυμνάσιο Κέρκυρας – Η γιαγιά μου και το ραδιόφωνο

Ελένη Καρρά, Β’ τάξη

Kάθε μέρα ο ίδιος ήχος, το ίδιο μηχάνημα, η ίδια απαράλλαχτη συνήθεια. Ένα ωραίο ξύπνημα μέσα στα ηλιόλουστα καλοκαίρια μου, μια λαχτάρα γι’ αυτές τις ιστορίες με τον Μιχαλάκη και τη Δάφνη! Τόσο αληθινές, τόσο ξέγνοιαστες οι παιδικές μου εικόνες!

Καλοκαίρι, που τέλειωναν τα σχολεία και σταματούσαν οι υποχρεώσεις και τα ουρλιαχτά για το καυτό γάλα και τη στενή μαθητική στολή με τις μπλε ρίγες και τα φαρδιά πουκάμισα. Καλοκαίρι του 1974, όταν ήμουν 9 χρονών, παιδί μικρό για τους άλλους αλλά σωστό αντράκι για τη γιαγιά μου, που μου έφτιαχνε κάθε πρωί ψωμί με μαρμελάδα. Ήξερε ότι μου άρεσε και μου έκανε το χατίρι. Η μόνη που άντεχε τις φασαρίες μου και με βοηθούσε να τη γλιτώσω στις σκανταλιές μου. Πάντοτε έλεγε, «Ο Αντωνάκης μου; Πολύ καλό παιδί, δεν έσπασε αυτός το κηροπήγιο».

Έτσι λοιπόν μ’ αυτά και μ’ αυτά μου έμαθε και το ραδιόφωνο, το άκουγε κάθε πρωί η γιαγιά Κωνσταντίνα, ήταν η καθημερινή πρωινή αδυναμία της. Κάθε πρωί στις 8:30 ο Τάκης, που έλεγε τον καιρό και αμέσως μετά ο Στάθης, που ανακοίνωνε τα επίκαιρα θέματα και τις ειδήσεις. Πολύ ταλαντούχα, έλεγε η γιαγιά,  αυτά τα δυο αδέρφια. Στις 10:30 η εκπομπή «Ένα πρωί στην όμορφη Κρήτη» με τοπικά θέματα και εκκρεμότητες σχετικά με το νησί μας. Απ’ όσο θυμάμαι την παρουσίαζαν ο κύριος Αχιλλέας και η κυρία Ελένη. Και ο κύριος Αχιλλέας κάθε μέρα έφτιαχνε μαντινάδες. «Ο ήλιος είναι θησαυρός κι ο άνεμος λεβέντης, της Κρήτης μας είναι χρυσός και άμα θα ’ρθείς δε φεύγεις». Ύστερα ακολουθού-σαν οι διαφημίσεις. «Επισκεφθείτε τον φούρνο του Θανάση, η κοιλιά σας να χορτάσει!». Στις διαφημίσεις ήτανε η Στέλλα, αυτή έλεγε τις περισσότερες. Στις 12:00 παραδοσιακά τραγούδια με τον Θοδωρή Ζουρμέρη.

Τις Κυριακές εκκλησιαστικό πρόγραμμα, η γιαγιά μου το άκουγε με ευλαβική κατάνυξη και σταυροκοπιόταν. Ήξερε τη ζωή και τα πάθη κάθε Αγίου και, για να μεταδώσει τις γνώσεις της, τα αφηγούταν σε μένα με λεπτομέρειες, τονίζοντάς μου με γουρλωμένα μάτια και έντονη έκφραση πόσο σπουδαίο πράγμα είναι η αγάπη για το Θεό. Τα είχα μάθει όλα απέξω!

Στις 2:00 κάθε Κυριακή το αγαπημένο μου, «Οι ιστορίες με τον κύριο Φαίδωνα», η καλύτερη εκπομπή στα μεσαία κύματα. Ιστορίες πολύ όμορφες, με ταξίδευαν, πραγματικές ή φανταστικές το ίδιο μου άρεσαν. Κόλλαγα το αυτί μου στο ραδιόφωνο της γιαγιάς και σημείωνα στο χαρτί μου, μετά προσπαθούσα να φτιάξω κι εγώ τη δική μου ιστορία. Οι καλύτερες ήταν αυτές με τον μικρό Μιχάλη και τη φίλη του τη Δάφνη. Ήταν πολύ αστείες, τα παιδιά ζούσαν σε έναν μαγικό τόπο με σπίτια σε σχήμα φρούτων και τριγωνικά παράθυρα. Πολλά χρώματα, κρυστάλλινα νερά, ζαχαρένια γλειφιτζούρια και αμέτρητες περιπέτειες. Η γιαγιά χαιρόταν να με βλέπει να απολαμβάνω τις ιστορίες. Καθόμασταν μαζί πολλές ώρες και ακούγαμε τις εκπομπές του ραδιοφώνου. Μου έφτιαχνε ζυμάρι με ζάχαρη και κανέλα, το λεγόμενο τηγανόψωμο. Τι λαχτάρα είχα γι’ αυτό, δε φαντάζεστε! Το ραδιόφωνο, η γιαγιά και το ζαχαρένιο μου ψωμί ήταν τα πρωινά και τα απογεύματά μου, ήταν ολόκληρη η μέρα μου, η καθημερινή και η Κυριακή μου.

Έτσι περνούσε ο καιρός κι εγώ μεγάλωνα μέσα στη ζεστή αγκαλιά της γιαγιάς και την αγάπη μου για τις ραδιοφωνικές ιστορίες. Γι’ αυτό, όταν με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω, τους έλεγα «εκφωνητής ραδιοφώνου» και με κοίταζαν με απορία. Δεν μπορούσα τα χαϊδέματα και όλοι το έκαναν σαν επίτηδες και έλεγαν «Βρε τον Αντώνη, που θέλει να γίνει εκφωνητής ραδιοφώνου, βρε δεν είναι επάγγελμα αυτό για σένα» και, για να μην κλάψω, με γέμιζαν με φιλιά. Μόνο τα χάδια της γιαγιάς μου όμως ήθελα εγώ, μόνο εκείνη αγαπούσε το ραδιόφωνο, μόνο αυτή γνώριζε ότι ήταν το όνειρό μου.

Και έτσι, όταν ήμουν νευριασμένος με τις φωνές της μαμάς ή του Νικόλα, του αδερφού μου, άκουγα τον κύριο Φαίδωνα στα μεσαία. Μεμιάς γέμιζα χαρά και άνοιγα το παράθυρο του δωματίου, για να γεμίσει φως και να φύγουν οι λύπες. Δεν ήμουν ομιλητικός, δε μιλούσα και πολύ ούτε στο σπίτι ούτε στο σχολείο, είχα όμως πολλούς φίλους. Χρόνια ανέμελα, με παιχνίδια και ποδόσφαιρο στις αλάνες. Αυστηρό το σχολείο αλλά ελεύθερα τα παιδιά και σε όλα αυτά με συνόδευαν οι ιστορίες του κυρίου Φαίδωνα, με βοηθούσαν να ξεφεύγω από την καθημερινό-τητα. Ακούγοντάς τες ένιωθα ότι ανήκω σε έναν φανταστικό κόσμο, παρέα με τον Μιχαλάκη και τη Δάφνη! Μεγάλωνα και  δεν απομακρύνθηκα απ’ τα στηρίγματά μου, δεν άφησα πίσω μου το ραδιόφωνο και τη γιαγιά μου. Συνέχιζα να διασκεδάζω μαζί της τα καλοκαίρια, να τρώω τηγανόψωμο και μαρμελάδα απ’ τα χεράκια της.

«Και τώρα όλα αυτά σας τα διηγούμαι μετά από 45 χρόνια, όπου όλα είναι διαφορετικά. Τώρα κυριαρχεί η εικόνα, η τεχνολογία έχει κάνει τεράστια άλματα και εξελίσσεται διαρκώς, λίγοι είναι αυτοί που έχουν ραδιόφωνα, όλοι καταφεύγουν στα κινητά και στο διαδίκτυο για ενημέρωση, πληροφόρηση και ψυχαγωγία. Αγαπάνε άραγε οι άνθρωποι σήμερα το ραδιόφωνο όπως και όσο εγώ;

Εδώ ραδιοφωνικός σταθμός “Η Κρήτη μας στα FM”.

Καλή σας μέρα!»