29 Μαρ Αφανείς ήρωες της ζωής

Αφιερώνεται σε όλους τους συνανθρώπους μας που στάθηκαν ατρόμητοι στις δυσκολίες της ζωής και στους αγώνες

Από τα προάστεια της Αθήνας, το Ηράκλειο διαθέτει την πιο ιδιόμορφη ιστορία, που διατρέχει έναν αιώνα και πλέον. Σκεφτήκαμε λοιπόν να αναφερθούμε με συντομία στην ιστορία αυτή και στους ανθρώπους που την έγραψαν.

Η σύγχρονη πορεία του Ηρακλείου ξεκινά το 1837, όταν ο Οθων εγκαθιστά 30 Γερμανούς στρατιώτες που αποτέλεσαν τη μαγιά από την οποία δημιουργήθηκε σιγά σιγά το Ηράκλειο. Από την ίδρυση του συνοικισμού μέχρι τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια,παρακολουθούμε μια ραγδαία εξέλιξη μέχρι τη δεκαετία του 1980. Η εξέλιξη αυτή διαπερνά πολλά στάδια της νεότερης εργατικής και αντιστασιακής δράσης.

Η εργατική ιστορία του Ηρακλείου γεννιέται από το γεγονός ότι στο υπέδαφός του αλλά και στην ευρύτερη περιοχή υπήρχαν τεράστια στρώματα λιγνίτη. Ανοίχτηκαν λοιπόν στοές στις οποίες έπιασαν δουλειά εργάτες από πολλές περιοχές της Ελλάδας, όπως το Λαύριο, την Κύμη, το Ηράκλειο και αλλού. Οι πρώτες γεωτρήσεις ξεκίνησαν το 1938 έως το 1958. Τα ανθρακωρυχεία κάλυπταν τις περιοχές Ηρακλείου, Καλογρέζας, Ν. Ιωνίας, Αμαρουσίου και Χαλανδρίου. Με το κάρβουνο της περιοχής προμήθευαν την Ηλεκτρική Εταρεία,το εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος Κερατσινίου και την εταιρεία Γκαζιού.

Η δουλειά των ανθρακωρύχων παρέμενε σκληρή και επικίνδυνη ενώ δεν έλειπαν τα τραγικά ατυχήματα στις στοές. Η δε εκμετάλλευση γινόταν όλο και πιο εντατική. Οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν συνεχώς καλύτερες συνθήκες εργασίας και καλύτερα μεροκάματα. Η επιχείρηση όμως δεν ικανοποιούσε τα αιτήματά τους και έτσι κατέβαιναν συχνά σε απεργίες. Διεκδικώντας δεδουλευμένα στις 4 Μαΐου 1957 οι εργαζόμενοι κλείστηκαν στις στοές και άρχισαν απεργία πείνας, μέσα σε αποπνικτικές θερμοκρασίες. Η κατάσταση ήταν απελπιστική, η εταιρεία προχώρησε σε απολύσεις προσωπικού, χωρίς αποζημειώσεις και το 1958 το λιγνιτωρυχείο έκλεισε οριστικά. Ολος αυτός ο εργατικός κόσμος αποτελεί σπουδαίους και αφανείς ήρωες της περιοχής μας, που αξίζει να τους μνημονεύουμε και να μη τους ξεχνάμε.

Εξάλλου λόγω και των ανθρακωρυχείων αναπτύχθηκε ένα ισχυρό αντιστασιακό κίνημα, την περίοδο της κατοχής από τους Γερμανούς. Σπουδαίοι αγωνιστές από το Ηράκλειο Αττικής ήταν ο Παναγιώτης Γκόβας, ο Προκόπης Κατσούλης, ο Παναγιώτης Μικρόπουλος, ο Γιάννης Μπομποτίνος ο Κώστας Ωραιόπουλος κ.α. Με κορυφαία βέβαια ηρωίδα την μαρτυρική Ηλέκτρα Αποστόλου. Ολοι τους αγνοί αγωνιστές, αφανείς ήρωες με προσφορά χωρί ς αντίτιμο.

Θα θέλαμε να σταθούμε στον άγνωστο ήρωα της πόλης μας, τον Παναγιώτη Μικρόπουλο. Ανθρακωρύχος, γέννημα θρέμμα  Ηρακλειώτης. Στα 19 του χρόνια αντιμετωπίζει ατρόμητος, μαζί με άλλους 22 συντρόφους του το απόσπασμα των ανδρών της Ειδικής Ασφάλειας στη ρεματιά της Καλογρέζας.

Τον συνέλαβαν το πρωί της 15^ης Μαρτίου του 44, στο μπλόκο της Καλογρέζας, δυνάμεις της Χωροφυλακής, της Ειδικής Ασφάλειας και των Ταγμάτων Ασφαλείας, ενώ τα στρατεύματα κατοχής υποχωρούσαν. Από τους συλληφθέντες 150 οδηγήθηκαν στην Ειδική Ασφάλεια, 50 αγωνιστές παραδόθηκαν στους Γερμανούς και 23 άνδρες από μια λίστα εξήντα μαχητικών ανθρακωρύχων, εκτελέστηκαν επί τόπου.

Ο Μικρόπουλος ήταν στην επιτροπή των εργατών που διεκδικούσε βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Οι συλληφθέντες, μεταξύ των οποίων και οι εργάτες της επιτροπής, οδηγήθηκαν αρχικά στο νταμάρι που βρισκόταν στην πλαγιά του Ν. Ηρακλείου. Μετά, τους κατέβασαν σε τετράδες στην πλατεία. Βασανίστηκαν για να μιλήσουν. Επειδή δεν μίλησαν εκτελέστηκαν στο ρέμα.

Αυτή είναι η ιστορία της σύντομης ζωής του Παναγιώτη Μικρόπουλου, που θυσίασε τα 19 μόλις χρόνια του για την απελευθέρωση της πατρίδας. Σήμερα, η οδός Μικροπούλου, που βρίσκεται δύο μόλις τετράγωνα πιο κάτω από το σχολείο μας, μένει για να μας θυμίζει τον αφανή αυτόν ήρωα της πόλης μας, μαζί με όλους εκείνους τους ηρωικούς ανθρακωρύχους συναδέλφους του Π. Μικρόπουλου, που υπήρξαν αφανείς ήρωες της ζωής.

Οι μαθητές της ραδιοφωνικής ομάδας

του European School Radio

του 4^ου Γυμνασίου Ηρακλείου Αττικής