14 Απρ 7ο Γυμνάσιο Βόλου – Κατά φωνή

Κάθε μέρα  η Ερμού είναι πλημμυρισμένη από  κόσμο που χαζεύει τις  υπέροχες βιτρίνες  των μαγαζιών, κάνοντας τη βόλτα και τα ψώνια του. Τούτη τη βροχερή όμως μέρα της άνοιξης, όλοι οι άνθρωποι τρέχουν πανικόβλητοι για να μη γίνουν «λούτσα», ενώ και τα αυτοκίνητα δεν σταματούν να περνάνε με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλη κίνηση και σύγχυση.

Μέσα σ΄ αυτό το πολύβουο πλήθος η Ελπίδα, μια ψηλή και νέα γυναίκα που διευθύνει έναν εκδοτικό οίκο, βιάζεται να φτάσει σπίτι της, καθώς θέλει να παρακολουθήσει την αγαπημένη της εκπομπή λόγου  στο ραδιόφωνο, όπως κάνει καιρό τώρα κάθε μεσημέρι. Ταυτόχρονα  ο Άρης, ένας άντρας που πλησιάζει  τα σαράντα, ραδιοπαραγωγός και εκφωνητής σε μία μεσημεριανή εκπομπή, τρέχει για να προλάβει να παρουσιάσει την εκπομπή του.

Η Ελπίδα φοράει ένα κόκκινο βαμβακερό φόρεμα που φτάνει  λίγο πιο κάτω από το γόνατο και ένα μαύρο δερμάτινο μπουφάν. Στο αριστερό της  χέρι κρατάει σφιχτά  έναν χαρτοφύλακα με τρόπο που αφήνει  να διακρίνεται ένα ολόχρυσο δαχτυλίδι. Τα γαλανά και εκφραστικά μάτια της κρύβονται πίσω από τα ξανθά και μπουκλωτά μαλλιά της. Ο κύριος Άρης ,κάπως μελαμψός στην όψη, με κοντοκουρεμένα, καστανά  μαλλιά, φοράει  ένα κακόγουστο, παλιό,  γκρίζο σακάκι, που κάποτε ανήκε στον  παππού του. Αν το παρατηρήσει κάποιος με προσοχή, θα διακρίνει στον αριστερό του αγκώνα ένα μικρό μπάλωμα. Το κύριο χαρακτηριστικό του προσώπου του είναι η μύτη του,  πλατιά και στραβή.

Τη στιγμή που περνάνε βιαστικοί , σκοντάφτουν ο ένας πάνω στον άλλον και  χάνουν την ισορροπία τους.  Η Ελπίδα συνειδητοποιεί πως τα ρούχα της έγιναν μούσκεμα  και με φανερό εκνευρισμό  λέει :

Μα τι γκαντεμιά! Το φόρεμά μου λασπώθηκε! Καλά,  βρε άνθρωπέ μου …, δεν κοιτάς μπροστά σου;

Χίλια συγγνώμη κυρία μου… δεν το ήθελα ! Πώς θα μπορούσα να επανορθώσω; Ορίστε! Πάρτε το σακάκι μου . Ευτυχώς  αυτό δεν βράχηκε πολύ!

Η  Ελπίδα μένει προς στιγμή  μετέωρη  από την αισθαντική χροιά της φωνής του, που κάτι της θυμίζει αμυδρά. Όταν όμως συνειδητοποιεί πως εκτός από τα ρούχα της που  έγιναν μούσκεμα έχασε και το πανάκριβο δαχτυλίδι της , αρχίζει να φωνάζει.

Τι να σου πω τώρα! Εγώ να βάλω πάνω μου  αυτό το παλιομοδίτικο σακάκι!! Θα αστειεύεσαι σίγουρα! Δεν ζούμε στον μεσαίωνα ξέρεις…

Δεν έχετε τρόπους κυρία μου.. είστε πολύ αγενής! Εγώ προσφέρθηκα να βοηθήσω αλλά εσείς με προσβάλετε!

Δεν φτάνει που με έκανες μουσκίδι , ζητάς και τα ρέστα… Άσε με άνθρωπέ μου και  βιάζομαι! Βαλτός είσαι; Έχουμε και δουλειές …

Ας τελειώσει εδώ η κουβέντα μας γιατί κι εγώ έχω δουλειά και μάλιστα ήδη καθυστέρησα …

Με…τέτοια μούτρα ,φαντάζομαι τι δουλειά θα κάνεις! λέει μέσα από τα δόντια της…

Ο Άρης χαμογελά συγκαταβατικά και αποφασίζει να μην δώσει συνέχεια στον καβγά!

Καθένας τους  παίρνει τον δρόμο του….

«Την απολίτιστη»,  σκέφτεται ο Άρης καθώς απομακρύνεται , « εγώ της ζήτησα συγγνώμη και αυτή με έβρισε . Το καρναβάλι! Νομίζει ότι τα ακριβά ρούχα την κάνουν και ανώτερη! Την κακομαθημένη! Θα της δείξω εγώ αν την ξαναδώ μπροστά μου!»

Η Ελπίδα φτάνει βιαστική στο σπίτι της για να προλάβει , αφού αλλάξει , να ακούσει  την αγαπημένη της εκπομπή.

«Τι ακαλλιέργητοι   άνθρωποι  υπάρχουν! Τον ανόητο !Με καθυστέρησε, αλλά ευτυχώς η εκπομπή δεν ξεκίνησε ακόμα. Μόνο έτσι θα χαλαρώσω. Αναρωτιέμαι όμως  ακόμα τι μου θυμίζει η φωνή του! Τέλος πάντων, δεν θα ασχοληθώ άλλο!»

Πιάνει τον αγαπημένο της σταθμό και την ώρα που ακούει την εκπομπή, συνειδητοποιεί πως η φωνή του παρουσιαστή  ανήκει στον άγνωστο άντρα που συνάντησε στον δρόμο. Πλέον αισθάνεται άσχημα που του μίλησε με τέτοιο τρόπο και προβληματίζεται πως θα διορθώσει το λάθος της.

Την επόμενη κιόλας μέρα η Ελπίδα πάει νωρίς – νωρίς στη δουλειά της και κανονίζει το ίδιο απόγευμα μια συνέντευξη μαζί του με θέμα ένα  υπό έκδοση βιβλίο. Θα ζητήσει να παρουσιαστεί στην ραδιοφωνική εκπομπή του Άρη κι έτσι θα ξαναβρεθεί μαζί του.

Η ώρα είναι πέντε παρά πέντε και ο Άρης θα βρίσκεται στο γραφείο της στις πέντε ακριβώς. Η Ελπίδα, αγχωμένη, βολτάρει νευρικά πάνω -κάτω, όταν ο Άρης επιτέλους χτυπά την πόρτα του γραφείου της και μπαίνει μέσα. Μόλις  την αντικρίζει, είναι έτοιμος να φύγει! Η Ελπίδα τον προλαβαίνει  και του πιάνει  σφιχτά αλλά και  ικετευτικά  το χέρι. Του ζητά  φανερά μετανιωμένη συγγνώμη. Ο Άρης την δέχεται  και καθισμένοι στο γραφείο της Ελπίδας αρχίζουν να κουβεντιάζουν…