14 Απρ 4ο Γυμνάσιο Κέρκυρας – Γράμμα από το παρελθόν

Κωνσταντίνα Μάνεση, Γεωργία Βλάχου, Ευγενία Κούρκουλου, Β’  τάξη

–Σε μισώ, της φώναξα και χτύπησα με θόρυβο την εξώπορτα.

Η μητέρα μου είχε αρνηθεί για ακόμη μια φορά να μου μιλήσει για τον πατέρα. Μανιασμένη, χωρίς να βλέπω μπροστά μου από τον θυμό κατευθύν-θηκα προς το σπίτι της γιαγιάς.

Όταν έφτασα, εκείνη προσπάθησε να με ηρεμήσει.

-Το ξέρεις ότι είναι πολύ δύσκολο για τη μητέρα σου να μιλήσει για το θάνατο του πατέρα σου, μου εξήγησε.

-Το ξέρω, απάντησα εγώ, ακόμα νευριασμένη. Όμως έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που πέθανε και νομίζω ότι πρέπει να ξέρω. Δεν είναι δυνατό να γνωρίζω μόνο το όνομά του!

Η γιαγιά μου με κοίταξε προβληματισμένη. Σηκώθηκε από την παμπάλαια πολυθρόνα της και έφυγε για λίγο απ’ το δωμάτιο. Όταν γύρισε, κρατούσε στα χέρια της ένα σκονισμένο κουτί.

-Έχεις δίκιο, πρέπει  να ξέρεις ποιος ήταν ο πατέρας σου, είπε. Και σου ζητώ συγγνώμη που δε σου είχα μιλήσει νωρίτερα, απολογήθηκε. Η μητέρα σου μου το απαγόρευσε βλέπεις… Και χαμογέλασε.

Έτσι βρέθηκα πάλι στον δρόμο με ένα κουτί στο χέρι αυτή τη φορά. Μπήκα στο δωμάτιό μου από την μπαλκονόπορτα και άνοιξα το μυστηριώδες κουτί. Στο εσωτερικό του υπήρχε ένα ραδιοφωνάκι και μερικές παλιές σημειώσεις.

Άρχισα να διαβάζω.

23 Μαρτίου 1991

Αγαπημένη μου κόρη, Ειρήνη μου. Η ιστορία που θα σου διηγηθώ είναι για γερά νεύρα. Δεν ξέρω αν τη στιγμή που διαβάζεις αυτό το γράμμα είναι φθινόπωρο ή άνοιξη, χειμώνας ή καλοκαίρι. Δεν ξέρω σε ποιον τόπο κατοικείς. Αν ζείτε ακόμα στην Αθήνα. Δεν ξέρω ούτε πόσο χρονών είσαι. Ίσως να είσαι 10 ή 12 ή 13 ή ακόμα και να έχεις ενηλικιωθεί. Εγώ πάντως, ο πατέρας σου, είμαι εκτός χρόνου.

Η ιστορία που θα σου διηγηθώ ασχολείται με το πώς, σε ηλικία 15 χρονών, έπαιξα ζωτικό ρόλο στη μεγάλη φοιτητική εξέγερση κατά της Χούντας, το Νοέμβρη του 1973.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

             Από όταν ήμουν πολύ μικρός ήθελα να γίνω ραδιοφωνικός παραγωγός. Πάντα με μάγευε πώς ένα μικρό κουτί, το ραδιόφωνο, μπορούσε να μεταφέρει ήχο από τον ραδιοφωνικό σταθμό μέχρι το σπίτι μου. Βέβαια, όταν έγινα 9 χρονών όλα άλλαξαν. Στις 21 Απριλίου του 1967 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο Στυλιανός Παττακός και ο Νικόλαος Μακαρέζος επέβαλαν δικτατορία. Τα όνειρά μου γκρεμίστηκαν. Κανείς δεν ήταν ελεύθερος, ούτε καν το ραδιόφωνο. Αν ήθελα να γίνω ραδιοφωνικός παραγωγός θα έπρεπε να εκπέμπω μόνο ό,τι μου επέτρεπε η Χούντα. Αργότερα όμως έμαθα μόνος μου πώς να κατασκευάζω δικό μου ραδιοφωνικό πομπό, αν και ποτέ δεν τον χρησιμοποίησα. Τον έκρυβα κάτω απ’ το κρεβάτι μου, γιατί το καθεστώς απαγόρευε τους αυτόνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς και κινδύνευα να συλληφθώ.

             Στις  αρχές του 1972, μια συνηθισμένη μέρα όπως όλες τις άλλες ήρθε στο σχολείο μου μια καινούρια μαθήτρια. Επειδή όλα τα υπόλοιπα θρανία ήταν γεμάτα, ο καθηγητής την έβαλε να καθίσει δίπλα μου. Σύντομα γίναμε πολύ καλοί φίλοι και άρχισα να την εμπιστεύομαι απόλυτα, οπότε της εκμυστηρεύτηκα το όνειρό μου να γίνω ραδιοφωνικός παραγωγός και της μίλησα και για τον ραδιοφωνικό πομπό που είχα κατασκευάσει.

             Ένα πρωινό καθόμασταν στο θρανίο και μου ζήτησε να πάω σπίτι της μετά το σχολείο, για να γνωρίσω τον αδερφό της. Έτσι, αφού πήρα άδεια από τη μητέρα μου (τη γιαγιά σου), την επισκέφθηκα. Στο σπίτι της με περίμενε ο αδερφός της, που τότε ήταν φοιτητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή στο Πολυτεχνείο.

-Έχω ακούσει πολλά για σένα, Αλέξη, μου είπε.

             Με έπιασε από το χέρι και με οδήγησε στο δωμάτιό του. Εκεί βρίσκονταν πολλοί φοιτητές που σιγοψιθύριζαν μεταξύ τους. Ο αδερφός της συμμαθήτριάς μου πήρε τον λόγο.

-Γνωρίζετε όλοι σας πολύ καλά ότι η χώρα μας δεν είναι ελεύθερη λόγω της Χούντας.

Γι’ αυτό φοιτητές από όλη την Αθήνα αποφασίσαμε να καταλάβουμε το Πολυτεχνείο και να δώσουμε στο λαό ένα παράδειγμα αντίστασης. Χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου, Αλέξη. Μπορείς να κατασκευάσεις έναν ραδιοφωνικό πομπό, για να εκπέμπουμε απ’ το Πολυτεχνείο;

             Οι επόμενες μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα. Οι επιδόσεις μου στο σχολείο χειροτέρεψαν, καθώς ασχολήθηκα όχι μόνο με τον πομπό αλλά και με την προετοιμασία της εξέγερσης. Όλη μέρα έγραφα συνθήματα.

             Στις 14 Νοεμβρίου του 1973 βρέθηκα στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου με ένα αγόρι δίπλα μου, τον Πέτρο, να φωνάζει στον πομπό που είχα φτιάξει: «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο». Τα υπόλοιπα θα πρέπει να τα γνωρίζεις. Στις 17 Νοέμβρη ένα τανκ έριξε την πόρτα του Πολυτεχνείου. Σε λιγότερο από ένα χρόνο η Δημοκρατία επανήλθε.

             Η ζωή συνεχίστηκε, και το 1988, όταν φτάσαμε στα 30, η συμμαθήτριά μου κι εγώ παντρευτήκαμε και την επόμενη χρονιά γεννήθηκες εσύ. Ναι, η συμμαθήτριά μου είναι η μητέρα σου. Μερικούς μήνες μετά τη γέννησή σου διαγνώστηκα με καρκίνο.

             Αυτή λοιπόν ήταν η ιστορία που ήθελα να σου διηγηθώ. Επίσης θέλω να ξέρεις ότι εγώ δεν επέτρεψα στη μητέρα σου να σου μιλήσει για μένα, διότι ήθελα πρώτα να διαβάσεις αυτό το γράμμα, όταν θα είχες την κατάλληλη ηλικία, για να μπορείς να το καταλάβεις.

Σε φιλώ και ελπίζω να έχεις μια όμορφη ζωή, έστω και χωρίς εμένα.

Χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει τα δάκρυά μου έβρεξαν το γράμμα και τότε η μητέρα μου μπήκε στο δωμάτιο. Είδε το γράμμα, κατάλαβε τι είχε συμβεί και άρχισε να κλαίει μαζί μου.

Έτσι, μερικά χρόνια αργότερα, έγινα μία από τις πιο επιτυχημένες ραδιοφω-νικές παραγωγούς στην Ελλάδα εκπληρώνοντας το όνειρο του πατέρα μου, που, όμως, έμαθα ότι είχε γίνει τραπεζικός, πριν πεθάνει. Πέθανε τον Μάρτιο του 1991, όταν εγώ ήμουν μόνο δύο χρονών, και έμαθα από τη μητέρα μου ότι τον είχα γνωρίσει, παρόλο που δεν το θυμάμαι καθόλου. Λίγο πριν πεθάνει, μου έγραψε αυτό το γράμμα.