14 Απρ 4ο Γυμνάσιο Κέρκυρας – Ραδιοφωνικός σταθμός στο φεγγάρι

Ελευθερία (Έλλη) Μπράτου, Ανθή Μίτσουλη, Ρεβέκα Τσουκαλά, Β’  τάξη

«Κυρίες και κύριοι, καλωσήρθατε στον ραδιοφωνικό σταθμό 00. Σαν σήμερα πριν από δέκα χρόνια έφτασα στον διαστημικό σταθμό εδώ στο φεγγάρι. Στη σημερινή εκπομπή θα μιλήσουμε για το πώς ξεκίνησαν όλα.

Όπως φαντάζομαι γνωρίζετε από προηγούμενες εκπομπές μου, έφυγα από τη Γη το έτος 2019 με το πρόγραμμα “THOTIANA” της NASA με σκοπό να εξεταστεί αν είναι εφικτή η διαμονή του ανθρώπου στο φεγγάρι. Οι πρώτοι μήνες μου εδώ ήταν πολύ δύσκολοι, γιατί όλα είναι τόσο ήσυχα και διαφορετικά. Όσο οι μέρες περνούσαν ένιωθα όλο και περισσότερο την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Η μόνη επικοινωνία που είχα με τη Γη ήταν μέσω ενός ραδιοφώνου, το οποίο είχε τη δυνατότητα να συντονιστεί μόνο σε δύο ραδιοφωνικούς σταθμούς. Όμως αυτό δεν μου ήταν αρκετό. Είχα ανάγκη να μιλήσω, να πω τις σκέψεις μου, να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Έτσι, αποφάσισα να δημιουργήσω τον δικό μου ραδιοφωνικό σταθμό, ο οποίος θα μπορούσε να μεταδοθεί και στη Γη.

Η διαδικασία μπορώ να πω ήταν λίγο δύσκολη, αλλά με τη βοήθεια της NASA αυτό μου το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Όταν η ομάδα της NASA μου ανακοίνωσε ότι η σύνδεση με τη Γη ήταν πλέον εφικτή, ήμουν τρισευτυχισμένος. Η δημιουργία του σταθμού διήρκησε 18 μήνες. Όλον αυτόν τον καιρό ήμουν γεμάτος ανυπομονησία για την πρώτη μου μετάδοση. Στην αρχή, βέβαια, δεν με άκουγε κανένας, αλλά ακόμα και το να μιλάω μόνος μου ήταν καλύτερο από εκείνη την αφόρητη ησυχία που επικρατεί εδώ. Σιγά σιγά όμως ο κόσμος άρχισε να με ανακαλύπτει. Μοιραζόμουν τις εμπειρίες μου και την καθημερινή μου ζωή στο φεγγάρι με τους ακροατές μου, που μέρα με τη μέρα γίνονταν περισσότεροι. Πολλοί αμφισβητούσαν –και ακόμη και σήμερα αμφισβητούν– το ότι αυτός που ακούν να τους μιλά από τη συσκευή τους θα μπορούσε στ’ αλήθεια να ζει στο φεγγάρι. Όμως, πέρα από τους λίγους που δεν τους αρέσει η εκπομπή μου, υπάρχουν χιλιάδες που με θαυμάζουν και που κάθε μέρα ανυπομονούν να με ακούσουν.

Μια φορά το χρόνο οι θαυμαστές μου μού στέλνουν γράμματα, ζωγραφιές και δώρα, που τα λαμβάνω μαζί με τις προμήθειες από τη NASA. Αυτά μου κρατάνε συντροφιά τις μέρες που δεν έχω να κάνω κάτι που θα μου αποσπάσει την προσοχή. Όμως γι’ αυτό που ανυπομονώ πιο πολύ είναι για να διαβάσω τα γράμματα που μου στέλνει η πολυαγαπημένη μου Μαρία-Σβετλάνα. Τα βράδια αναπολώ τις μέρες που ήμασταν μαζί, τότε που ήμασταν ακόμη παιδιά, τρελά ερωτευμένοι. Ποτέ δε θα ξεχάσω όταν, λίγους μήνες πριν φύγω, η αγαπημένη μου μού ανακοίνωσε ότι ήταν έγκυος. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να την αφήσω πίσω και να φύγω. Η Μαρία-Σβετλάνα δεν ήθελε να παραιτηθώ από την αποστολή, όσο και αν εγώ επέμενα. Λίγους μήνες αφού έφτασα εδώ, πληροφορήθηκα από τους υπεύθυνους της αποστολής μου στη NASA ότι η γυναίκα μου γέννησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Ακόμη κρατάω στην τσέπη μου το αντίγραφο του πρώτου υπέρηχου της Σελήνης μου, μαζί με μια φωτογραφία της που μου έστειλαν.

Σελήνη, κοριτσάκι μου, ξέρω ότι με ακούς. Θέλω να ξέρεις ότι σε αγαπάω όσο τίποτα σ’ αυτόν τον κόσμο και ότι σύντομα θα γυρίσω σπίτι. Κάνε υπομονή και πρόσεχε τη μητέρα σου.

Ας γυρίσουμε όμως τώρα σε κάτι πιο ευχάριστο. Σήμερα το πρωί άνοιξε ένα καινούριο κεφάλαιο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Καθώς ολοκλήρωνα την καθημερινή μου επίσκεψη στο θερμοκήπιο, ανακάλυψα ότι ένας από τους σπόρους που φύτεψα, μιας ελιάς, μόλις φύτρωσε. Παρόλο που είναι μόνο ένα μικρό βλαστάρι, σημαίνει τόσα πολλά για το πρόγραμμα “THOTIANA“. Μόνο και μόνο αυτό το μικρό φυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι μπορεί να αναπτυχθεί τροφή έξω από τη Γη. Αυτό το γεγονός θα μπορούσε να είναι το εισιτήριο επιστροφής μου στη Γη. Είναι τόσο περίεργο, μου λείπουν ακόμη και τα πιο ασήμαντα πράγματα. Μου έχει λείψει να ακούω το κελάηδημα των πουλιών το πρωί, να μπορώ να περπατήσω ελεύθερα χωρίς την άβολη, βαριά διαστημική μου στολή. Μου έχει λείψει το φρέσκο φαγητό. Μου έχουν λείψει οι άνθρωποι, τα ζώα, οι θάλασσες, τα ηλιοβασιλέματα.

Κλείνοντας, λοιπόν, την σημερινή εκπομπή θα ήθελα να σας παρακαλέσω να εκτιμάτε τα πάντα γύρω σας, γιατί ποτέ δεν ξέρετε πότε μπορεί να τα χάσετε. Δε θα βρεθεί ποτέ άλλος πλανήτης σαν τη Γη μας. Αγαπήστε την και προστατέψτε την όσο προλαβαίνετε.

Θα τα πούμε σύντομα φίλοι μου».

Έσβησα το μικρόφωνο. Άλλη μια μέρα έφτασε στο τέλος της. Έλεγξα την ποσότητα οξυγόνου στην καμπίνα μου και τα μηχανήματα για πιθανές βλάβες. Ύστερα έφαγα και έπεσα αμέσως για ύπνο. Οι επόμενες εβδομάδες πέρασαν γρήγορα. Πέρναγα τον καιρό μου στο θερμοκήπιο κάνοντας δοκιμές και πειράματα στον βλαστό της ελιάς. Όλα φαίνονταν φυσιολογικά και το φυτό μεγάλωνε σταδιακά. Αφού πλέον ήξερα ότι δέκα χρόνια απομόνωσης στο διάστημα και σκληρής δουλειάς απέδιδαν, άρχισα να βλέπω τα πάντα με πιο αιδιόδοξη ματιά. Επιχείρησα να φυτέψω και μια τριανταφυλλιά. Τα τριαντάφυλλα είναι τα αγαπημένα λουλούδια της Μαρία-Σβετλάνα, έτσι θα νιώθω σα να την έχω δίπλα μου. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Θέλω να την κρατήσω σφιχτά στην αγκαλιά μου και να μην την αφήσω ποτέ. Είναι όλη μου η ζωή, χωρίς αυτήν είμαι ένα τίποτα. Και τώρα έχω μια κόρη, την οποία αγαπώ όσο τίποτα, παρόλο που ακόμη δεν την ξέρω. Έχω όμως ένα προαίσθημα, ότι θα τις δω και τις δυο πολύ σύντομα. Πετύχαμε τον στόχο μας, άρα δεν υπάρχει τίποτα να με κρατάει πλέον εδώ…

Ένας διαπεραστικός ήχος με ξύπνησε το πρωί της 15ης Νοεμβρίου. Ήταν μια κλήση έκτακτης ανάγκης από τη βάση της NASA στη Γη. Έτρεξα ως το κέντρο ελέγχου και απάντησα. Μου είπαν πως έχουν άσχημα νέα και πως έπρεπε να γυρίσω πίσω. Η γυναίκα μου, η Μαρία-Σβετλάνα μου, πέθανε χτές το βράδυ…

Ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά μου και τα γόνατά μου έτρεμαν. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και κάθε θετική σκέψη που είχα τον τελευταίο καιρό εξαφανίστηκε μεμιάς. Δεν τους ρώτησα καν για λεπτομέρειες, δεν ήθελα να ξέρω. Πάτησα το κουμπί τερματισμού κλήσης και κάθισα στη θέση μου ακίνητος. Έμεινα εκεί για ώρες κοιτώντας μια φωτογρα-φία της και κλαίγοντας βουβά. Δεν πρόλαβα καν να την αποχαιρετήσω. Όλα πήγαιναν τόσο καλα, και τώρα όλα μου φαίνονται άσκοπα. Δέκα ολόκληρα χρόνια της ζωής μου, που θα μπορούσα να ήμουν μαζί της και μαζί με το παιδί μας, εγώ τα σπατάλησα μακριά τους. Θα έδινα τη ζωή μου, μόνο για να την κρατήσω μια τελευταία φορά. Αλλά αυτό δε γίνεται.

Σε όλη τη διαδρομή για τη Γη, εκτός από τις λίγες ώρες που κοιμόμουν, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η Σελήνη μου, η κορούλα μου. Ποιός ξέρει πού βρίσκεται και πώς νιώθει αυτή τη στιγμή. Κι εγώ, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά της, έψαχνα να βρω έναν τρόπο για να την κάνω να νιώσει καλύτερα. Κοίταξα γύρω μου και το μάτι μου έπιασε τον πρόχειρο ραδιοφωνικό σταθμό που ήταν στημένος παραδίπλα. Σηκώθηκα και άναψα τα μηχανήματα έτοιμος να ξεκινήσω την τελευταία μου εκπομπή.

«Κυρίες και κύριοι, καλωσήρθατε στον ραδιοφωνικό σταθμό 00. Αυτή είναι η τελευταία φορά που θα με ακούσετε στα ραδιόφωνά σας. Απέχω περίπου εκατό χιλιάδες χιλιόμετρα από την ατμόσφαιρα της Γης. Έλαβα ένα άσχημο νέο τις προάλλες, η γυναίκα μου πέθανε στις 15 Νοεμβρίου. Σελήνη, κορούλα μου, αν με ακούς, μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά. Να ξέρεις ότι η μαμά σε αγαπούσε και πάντα θα σε αγαπάει. Κάνε λίγη υπομονή. Σε αγαπάω και έρχομαι να σε βρω».