14 Απρ ΓΕΛ Βάμου – Η ιστορία επαναλαμβάνεται…

20 Μαρτίου 1928

Αγαπητό μου ημερολόγιο ,

Σήμερα έμαθα κάτι που πραγματικά με ξάφνιασε … Την άλλη εβδομάδα θα ακούσουμε ραδιόφωνο . Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς είναι αυτό αλλά πρέπει να είναι κάτι πολύ σημαντικό αφού ο πατέρας μου ήταν πολύ χαρούμενος . Είπε πως θα ακούμε τα νέα από την Αθήνα αλλά και από όλη τη χώρα. Τώρα, πώς θα φτάσουν εδώ στη Θεσσαλονίκη δεν ξέρω ! Πάντως είμαι πολύ περίεργη να μάθω.

22 Μαρτίου 1928

Δύο μέρες έχουν περάσει από την ημέρα που έμαθα  το ραδιόφωνο . Όλοι το συζητούν και λένε ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό, καθώς πολλά χρόνια κάνουν προσπάθειες αλλά όλες πέφτουν στο κενό.  Ο δάσκαλος  μου είπε πως είναι κάτι μαγικό.

24 Μαρτίου 1928

Είναι αργά το βράδυ και δεν μπορώ να κοιμηθώ … Στο μυαλό μου στριφογυρίζει συνέχεια το ραδιόφωνο . Από τότε που έμαθα για αυτό , δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο . Ανυπομονώ για αύριο …

25 Μαρτίου 1928

Σήμερα είναι μεγάλη γιορτή όχι μόνο γιατί γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου αλλά και γιατί σήμερα θα ακούσουμε για πρώτη φορά  ραδιόφωνο. Ετοιμάζομαι να πάω στην εκκλησία με την οικογένεια μου και ύστερα όλοι μαζί θα πάμε στο σπίτι του δημάρχου. Από εκεί θα ακούσουμε ραδιόφωνο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αυτό που έγινε ήταν πραγματικά μαγικό !!! Δεν ξέρω αν τα λόγια μου θα φτάσουν για να περιγράψουν αυτό που έζησα … Αυτά που μου είπε ο δάσκαλος και η μαμά μου δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που έζησα. Όταν ξεκίνησε ο σταθμός να εκπέμπει και ο εκφωνητής άρχισε να μιλάει χάθηκα … Ταξίδεψα, έφυγα από την πόλη μου και πήγα σε όλη την Ελλάδα με λόγια του .

Έπεισα και τον πατέρα να αγοράσουμε και εμείς μια συσκευή, για να ακούω εκπομπές τα απογεύματα. Τελικά έμαθα πολλά πράγματα σήμερα. Ένα από αυτά ήταν ότι αποφάσισα τι θα κάνω μόλις τελειώσω το σχολείο σε 2 χρόνια. Θα παρουσιάζω ραδιοφωνικές εκπομπές για να κάνω τον κόσμο χαρούμενο, όπως με έκανε και αυτό σήμερα.

5 Ιανουαρίου 1937

Αγαπητό ημερολόγιο,

Πριν από δύο χρόνια τελείωσα τη σχολή δημοσιογραφίας. Σήμερα πιάνω δουλειά στο μεγαλύτερο ραδιοφωνικό σταθμό της Ελλάδος. Το όνειρο μου γίνεται πραγματικότητα, η μαγεία που άκουγα από αυτό το μικρό κουτί επιτέλους θα μεταφέρεται από εμένα. Θα μεταδίδω στο κοινό τα νέα και θα προσπαθώ να τους ταξιδεύω μαζί μου.

14 Αυγούστου 1940

Πριν από λίγο τελείωσα άλλη μια ραδιοφωνική εκπομπή. Τελικά τα νέα τον τελευταίο καιρό δεν είναι τόσο χαρούμενα. Τον τελευταίο χρόνο αναλύω ένα τρομακτικό θέμα. Έξω από τα σύνορα της χώρας η Γερμανία έχει κηρύξει πόλεμο στα γύρω κράτη και η Ιταλία φαίνεται να ετοιμάζεται για πόλεμο.

15 Αυγούστου 1940

Σήμερα αναγκάστηκα να μεταδώσω να άσχημα νέα για τον τορπιλισμό της ‘ Έλλης ‘. Τελικά δεν είναι όλα ρόδινα στο ραδιόφωνο …

…………………………………………………………………………………………………………………………………………

Μάρτιος 2018

Ήταν άνοιξη, απόγευμα. Ήμουν με την οικογένειά μου στο αυτοκίνητο. Ακούγαμε ένα CD που σχεδόν είχε λιώσει από την παρατεταμένη χρήση του. Μια στιγμή, η μητέρα μου έβαλε το ραδιόφωνο. Άλλαζε αδιάφορα τους σταθμούς έναν -έναν. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, φώναξα «άσε αυτόν». Ήταν ο αγαπημένος μου μουσικός. Τον θαύμαζα τόσο πολύ. Τα τραγούδια του, είχαν συνδεθεί με τις πιο αγαπημένες  αλλά και δύσκολες εμπειρίες μου.  Όταν τέλειωσε το κομμάτι, ακούσαμε τον παρουσιαστή της εκπομπής. Άρχισε να μιλά για αυτό με τόση αγάπη, που μου κέντρισε το ενδιαφέρον.  Ξαφνικά, τον άκουσα να λέει για ένα διαγωνισμό και το βραβείο για τον νικητή θα ήταν μια ευκαιρία να ακούσει ζωντανά στην εκπομπή τον αγαπημένο μου μουσικό. Αμέσως, χωρίς να χάσω ευκαιρία, δήλωσα συμμετοχή. Όταν φτάσαμε σπίτι, πήγα αμέσως για ύπνο. Προτού αποκοιμηθώ, σιγοτραγουδούσα μια γλυκιά μελωδία του. Το πρωί, σηκώθηκα με ευχάριστη διάθεση και ανυπομονούσα μέχρι την ώρα που θα βάλω το ραδιόφωνο και θα αρχίσει η εκπομπή. Οι μέρες περνούσαν και παρόλο που άκουγα ολόκληρη την εκπομπή καθημερινά, δεν είχε αναφερθεί τίποτα για τον διαγωνισμό.  Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι, ώσπου κάποια στιγμή σταμάτησα να το σκέφτομαι συνειδητοποιώντας πως δεν θα πήγαινα στην εκπομπή, οπότε θα συνέχιζα να ακούω από το ραδιόφωνο. Είχαν περάσει δύο εβδομάδες χωρίς καμία ανακοίνωση όταν μία μέρα στο τέλος της εκπομπής, ο παρουσιαστής ανέφερε το όνομα μου. Οι μέρες πέρασαν και πριν το καταλάβω, βρισκόμουν στην εκπομπή. Δεν το πίστευα! Με ξεναγούσαν στον πρώτο ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης. Είχε και μία φωτογραφία από την πρώτη μέρα που εξέπεμψε ο σταθμός. Χαρούμενα πρόσωπα που λάμπουν παρά την φθορά της φωτογραφίας. Ένα κοριτσάκι κοιτάει απορημένο τον σταθμό αλλά έχει ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη του, την καταλαβαίνω απόλυτα……………………….