14 Απρ 1ο ΓΕΛ Χαλκίδας – Η βαλίτσα

Το διήγημα «Η Μαγική Βαλίτσα» είναι προϊόν συλλογικής εργασίας μέσω εργαστηρίου δημιουργικής γραφής μαθητών της ομάδας «Αφιερωμένο εξαιρετικά ΙΙ!» με τον συντονισμό και την επιμέλεια της φιλολόγου Ματθαίου Μαρίας.
Ομάδα μαθητών: Άγκο Πέγκυ, Γκιώνη Ευθυμία, Γεωργίου Ιωάννα, Ζώτου Βιολέτα, Θεοφίλου Γιωταλένα, Ηλία Κλειώ, Αθανασιάδη Άννα, Δράκος Δημήτρης, Βαρβούζος Θοδωρής, Αθανασοπούλου Κατερίνα, Μπελιά Σοφία.

Ήταν πολύ χαρούμενος για την πρόσκληση που είχε λάβει. Ο παλιός του συμφοιτητής, ο Κώστας Λ., τον καλούσε να είναι ένας από τους εμψυχωτές στις δραστηριότητες του 6^ου Φεστιβάλ Μαθητικού Ραδιοφώνου στο Βόλο. Ωραίος ο Βόλος! Αναμνήσεις από το καταπράσινο περιβόλι με τις μηλιές και κάποιες κυδωνιές του πατέρα του φίλου του στα Κάτω Λεχώνια κυρίευσαν με τις μυρωδιές τους και την υγρασία τους για λίγο το μυαλό του. Τις έδιωξε με κάποια ανησυχία. Έπρεπε να ετοιμαστεί. Η αλήθεια ήταν ότι είχε ένα κάποιο άγχος. Πίσω από το μικρόφωνο, παλιά σαν ραδιο-πειρατής και τώρα σαν νόμιμος ραδιοφωνικός παραγωγός στα τοπικά ραδιοκύματα της Χαλκίδας, είχε άνεση. Η απόσταση τον προστάτευε. Ακόμη κι όταν απαντούσε σε τηλέφωνα ακροατών είχε την προστασία της απόστασης. Τώρα όμως θα έστεκε μπροστά σε εφήβους, άλλους με μάτια φωτιά και γλώσσα απαιτητική και άλλο9υς αδιάφορους με γλώσσα άβολα κλειστή. Τι να τους έλεγε; Πως μπορούσε να τους εξηγήσει το πάθος του, σκοτεινό κι αλλοπρόσαλλο σαν τα νερά του Ευρίπου, για το μικρόφωνο. Να μιλά και να ομολογεί σκέψεις. Να παίζει μουσική και να χορεύει η διάθεσή του πάνω στα ραδιοκύματα. Να επιδιώκει την έκθεση και να μην εκτίθεται.

Άνοιξε την φθαρμένη βαλίτσα και έβαλε το παλιό ραδιόφωνο, κληρονομιά από τον παππού. Καφετί κουτί και πρόσοψη, κοκάλινα και ύφασμα εκεί που ήταν το μεγάφωνο, σαν υφαντό. Κρεμ κουμπιά και μια μεγάλη κόκκινη βελόνα να σεργιανίζει τις πρωτεύουσες της Ευρώπης. Με λυχνίες και στα βραχέα. Παραδίπλα ακούμπησε το μικρό τρανζιστοράκι. Αυτό που η σπασμένη κεραία του επεκτεινόταν με ένα σύρμα, και έσερνε στην άκρη τα μεράκια των FM. Το ’σερνε σε όλα τα δωμάτια αυτό το ραδιοφωνάκι, αυτοδύναμο με τις μπαταρίες του. Μεγάλωσε μαζί του. Θα μοιραζόταν, λοιπόν με τα παιδιά τα βιώματά του. Έλπιζε να γητευτούν από την άλλη ποιότητα ήχου. Ίσως τα ξένιζε η δέσμευση λόγω του μεγέθους τους… Λες να τον χλεύαζαν; Τα παιδιά τώρα είναι συνηθισμένα σε μεγέθη… παλάμης!

Το τρένο γλιστρούσε με άνεση προς τα βόρεια. Κόντευε στο Παλαιοφάρσαλο. Ο Θωμάς από πεποίθηση δεν είχε πάρει το μικρό του αυτοκινητάκι ως τον Βόλο. Δεν θα πρόσθετε τους δικούς του ρύπους στο ήδη επιβαρυμένο περιβάλλον για μιαν άσκοπη -όπως έκρινε πολλές φορές – πολυτέλεια. Για να μην μιλήσει για τα έξοδα… Άνοιξε τα μάτια του και προσπάθησε ένα ξεμουδιάσει τις αρθρώσεις του-όσο του επέτρεπε το στενό κάθισμα. Ο υπνάκος που του χαρίστηκε από το λίκνισμα στις τροχιογραμμές, τον είχε αναζωογονήσει. Κοίταξε έξω από το παράθυρο-συμπαθητικό τοπίο-και απέναντι του. Το ηλικιωμένο ζευγάρι που είχε μπει μαζί του από Οινόη για Θεσσαλονίκη λαγοκοιμόταν. Το βλέμμα του στράφηκε δεξιά του εκεί στην άκρη του βαγονιού, όπου είχε αποθέσει τη βαλίτσα του. Δεν την εντόπισε και για μια στιγμή σκέφτηκε πως ήταν εκείνη πίσω από το στρατιωτικό σάκο του νεοσύλλεκτου. Με ένα σφίξιμο στο στομάχι κατευθύνθηκε προς τα εκεί. Μετατόπισε τις στοιβαγμένες αποσκευές. Τίποτα! Η παλιά του, φθαρμένη από τα ταξίδια του σε τόσα νησιά και βουνά, βαλίτσα του είχε χαθεί! Τον έπιασε αγωνία. Οι θησαυροί του, το ραδιόφωνο κληρονομιά του παππού και το τρανζιστοράκι της εφηβείας του, είχαν κάνει φτερά μαζί της!

Έφτασε περίλυπος στο Βόλο. Δεν ήταν δυνατόν να πάει αμέσως στο σχολείο που τον περίμεναν. Ήθελε χρόνο να διευθετήσει τα πράγματα μέσα του… Δεν ήταν μόνο η προσωπική του απώλεια για ό,τι –κυρίως συναισθηματικά-σήμαιναν γι αυτόν τα ραδιόφωνά του. Η λύπη του η μεγάλη του μούδιαζε τα γόνατα. Είχε στηρίξει όλη του την παρουσίαση σε αυτά τα αντικείμενα. Θα μπορούσε βέβαια να κατεβάσει φωτογραφίες από το διαδίκτυο. Όμως η όραση θα ήταν επίπεδη και δεν θα υπήρχε οσμή και αφή. Δεν θα υπήρχε μνήμη. Η θέα της θάλασσας στην παραλία του Βόλου ήταν μια παρηγοριά. Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να νιώσει να κατακλύζεται από το λαμπυρίζον αρμυρό νερό ώστε κάθε σκοτεινό μέσα του να ξεπλυθεί. Το συνήθιζε το κόλπο αυτό στη Χαλκίδα. Φαντασιωνόταν ότι έμπαινε το νερό μέσα του από τις πατούσες τον πλημμύριζε και όταν πια είχε μουλιάσει κάθε του ίνα παρασυρόταν από τα ρεύματα του Ευρίπου στην παραλία των παιδικών του χρόνων αναπαυμένος. Άλλωστε, κατά κάποιον τρόπο, το ίδιο νερό είχε μπροστά του. Μόνο που ήταν ακίνητο.

Λίγο αργότερα ανόρεχτα έδωσε τον οδηγό του ταξί τη διεύθυνση  του σχολείου.

– Θωμά! Εε! Θωμά! Καλώς όρισες φίλε! ακούστηκε μια χαρούμενη φωνή και μια δεκάδα δάχτυλα τυλίχτηκαν στιβαρά γύρω από την αριστερή του παλάμη υπογραμμίζοντας με τη ζεστή τους ενέργεια το καλωσόρισμα

– Είχες καλό ταξίδι; Μας βρήκες εύκολα; Έλα να σε γνωρίσω τον κ. Διευθυντή! Από δω!

–Κύριε Διευθυντά, ο κ. Εδουσαίος Θωμάς, ο φίλος μου ο ραδιοφωνικός παραγωγός από την Χαλκίδα! Θωμά ο κ. Νικολάου Ματθαίος, ο διευθυντής μας.

–Καλώς ήρθατε κ. Εδουσαίε! Θωμά, αν μου επιτρέπετε. Τι τύχη να σας γνωρίσω, πριν σας συναντήσω!… Μην απορείτε. Ορίστε! Έχω κάτι εδώ για σας. Βρέθηκε έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό, παρατημένη μισάνοιχτη. Είχατε μέσα της την πρόσκληση του σχολείου μας για το φεστιβάλ κι έτσι ο κύριος που την βρήκε, θεώρησε ότι ήταν καλό να την φέρει μέχρι εδώ!

Η βαλίτσα του, η πολυταξιδεμένη φθαρμένη του βαλίτσα, ήταν πράγματι μαγική! Ποιος μπορούσε να το αμφισβητήσει;